III Ogólnopolski Zjazd Regionalistów

Regionaliści zajmują się pielęgnowaniem lokalnej tożsamości. W przypadku Dolnego Śląska, z racji powojennej historii, to temat wyjątkowo trudny. Byli mieszkańcy musieli odejść na zachód, przybysze, głównie ze wschodu, przez lata poszukiwali stabilizacji na ziemiach odzyskanych.  Mała stabilizacja pojawiła się dopiero w latach siedemdziesiątych.  Urodzone tutaj i wykształcone nowe pokolenie byłych osiedleńców i ich dzieci powoli zaczęło uważać Dolny Śląsk za swoją ojczyznę. Wszyscy dzisiejsi mieszkańcy Dolnego Śląska mają swoje korzenie gdzie indziej, ale już czują się zdeklarowanymi Dolnoślązakami.

Z rekonesansu po dolnośląskich miejscowościach widać jak szybko powstają regionalne izby pamięci, wiejskie muzea i opracowania o   lokalnej tożsamości. Wystarczy wymienić Muzeum Przesiedleńców w Pławnej Górnej, Muzeum Kargula i Pawlaka w Lubomierzu, muzeum w Węglincu, wiejską izbę pamięci w Rybnicy czy Brzegu Dolnym,. Kilka dni temu otworzono muzeum w starym Młynie koło Wołowa.

Innym zjawiskiem jest odkrywanie starszej, przedwojennej historii dolnośląskiej ziemi. Np. w Głębowicach koło Wińska, siłami lokalnej społeczności i przy wydatnym wsparciu funduszy z UE odbudowano klasztor, założony przez rycerza i mnicha z XVII wieku. W Rybnicy, koło Jeleniej Góry planują remont starego dworca kolejowego i opisują jego dawna przedwojenną historię. Lokalne społeczności nie stronią także od kontaktów z potomkami, których rodzice zamieszkiwali przed wojną te ziemie

Na jednym z seminariów regionalista z Kudowy sprowokował w swojej miejscowości debatę: jak zachowywali by się kudowianie ze wschodnimi korzeniami gdyby przyszło im powrócić na tereny swoich dziadów. Otóż wszyscy zgodnie stwierdzili, że czuli by się tam kudownianami. Ta oto, po kilkudziesięciu latach, społeczność przestaje mówić, że my jesteśmy stamtąd, a twierdzi, że jest stąd, z Dolnego Śląska.