rozmiar czcionki: A | A | A

X sesja Sejmiku

13.09.2019 10:20

Uroczyste wręczenie Odznak Honorowych Zasłużonym dla Województwa Dolnośląskiego odbyło się na początku sesji. Zwyczajowo komunikaty odczytał Przewodniczący Andrzej Jaroch i Marszałek Cezary Przybylski. Radni Województwa większością głosów przyznali nagrody Sejmiku, które zostaną wręczona podczas tegorocznego X Święta Województwa Dolnośląskiego 16 października 2019 r.

Jednym z uhonorowanych złotą odznaką Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego był 95-letni Pan Maksymilianowi Kowalewskiemu *, który przybył na uroczystość w mundurze górniczym. Złotą odznakę otrzymali również profesor Piotr Wrzecioniarz** z Politechniki Wrocławskiej i doktor historii Jakub Tyszkiewicz*** z Uniwersytetu Wrocławskiego.



Sejmik przyjął uchwałę w sprawie przyznania tytułu Honorowego Obywatela Dolnego Śląska CIVI HONORARIO Zofii Telidze-Mertens. Przegłosowano uchwały w sprawie przyznania Arturowi Wróblowi i Mariuszowi Kędzierskiemu oraz „Dolnośląskiemu Towarzystwu Muzycznemu” Dolnośląskiej Nagrody Kulturalnej SILESIA Sejmiku Województwa Dolnośląskiego za rok 2019.


Skarbnik Województwa Elżbieta Berezowska przedstawiła informacje Zarządu Województwa Dolnośląskiego o przebiegu wykonania budżetu Województwa Dolnośląskiego za I półrocze 2019 roku o kształtowaniu się Wieloletniej  Prognozy Finansowej Województwa Dolnośląskiego.


Radni głosowali nad finansami na nasze drogi wojewódzkie, przyznali fundusze na dotację celową z  budżetu Województwa Dolnośląskiego dla partnerów projektu „Dolnośląskie żłobki II”  oraz na stypendia dla najlepszych studentów i studentek 3 roku pielęgniarstwa na dolnośląskich uczelniach.


Szanowni Państwo, Sejmik Województwa Dolnośląskiego przyznał Złote Odznaki Honorowe Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego

*Panu Maksymilianowi Kowalewskiemu


Major Maksymilian Kowalewski ps. „Junak” - kurier, a następnie żołnierz  Narodowych Sił Zbrojnych. Urodził się 11 września 1924 roku w Ciemniewie.  Pochodzi z rodziny o tradycjach patriotycznych. Jego dziadek za walkę w Powstaniu Styczniowym został zesłany na Sybir. W czasie II wojny światowej Maksymilian Kowalewski i jego czterej bracia walczyli w obronie Warszawy oraz w bitwie pod Kockiem. Jeden z braci majora został w 1946 roku zabity przez UB.
W 1943 roku Maksymilian Kowalewski został dowódcą plutonu w II Okręgu Mazowsze Północ. Uczestniczył w wielu akcjach, m.in. w odbiciu więźniów transportowanych przez gestapo z Przasnysza do Działdowa, w akcji „Burza” oraz w przygotowaniach do Powstania Warszawskiego. Cała rodzina Kowalewskich była mocno zaangażowana w działalność konspiracyjną; w rodzinnym domu w Ciemniewie przez cały okres okupacji była skrzynka kontaktowa na II Okręg Mazowsze Północ. Maksymilian Kowalewski pełnił funkcję kuriera na powiat Ciechanów, a do zadań jego kompanii należało między innymi werbowanie ludzi gotowych do walki z okupantem i działalność dywersyjna. Żołnierze plutonu majora Kowalewskiego obsługiwali kurierów, a także sprawowali ochronę oficerów udających się na odprawy wojskowe do Dowództwa II Okręgu Mazowsze Północ oraz Dowództwa Naczelnego w Warszawie. W czasie jednej z takich wypraw wywiązała się walka z oddziałem niemieckim, w której ranny został Maksymilian Kowalewski.
Po wojnie walczył z kolejnym okupantem. W grudniu 1945 roku został aresztowany przez UB i przewieziony do więzienia w Ciechanowie. Torturowano go do utraty przytomności. W związku z decyzją władz komunistycznych, cała rodzina Kowalewskich otrzymała zakaz zamieszkania w powiecie ciechanowskim i 30 km poza nim. W 1946 roku pan Maksymilian przeprowadził się do Wrocławia, gdzie ukończył studia, założył rodzinę i gdzie mieszka do dziś. Jest częstym gościem w szkołach, uczestniczy w programach radiowych i telewizyjnych oraz wydarzeniach o charakterze patriotycznym. Jest członkiem Wojewódzkiej Rady Kombatanckiej. W roku 1991 założył we Wrocławiu Stowarzyszenie Polskich Kombatantów, którego został Przewodniczącym. Stowarzyszenie w szczytowym okresie swojej działalności zrzeszało ok. 350 kombatantów z terenu województwa. Jego celem jest między innymi upamiętnienie żołnierzy NSZ i NSW, poległych w walce wyzwoleńczej.
Major Maksymilian Kowalewski został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Więźnia Politycznego, Krzyżem Niezłomnych, Krzyżem Walki o Niepodległość, Krzyżem Narodowego Czynu Zbrojnego, Medalem „Pro Memoria”, Medalem „Pro Patria”, Odznaką Akcji „Burza”, Odznaką Weterana Walki o Niepodległość, Złotą Odznaką Zasłużony na Polskiej Geologii oraz Złotą Odznaką dla Górnictwa.


** Panu Piotrowi Wrzecioniarzowi


    Prof. Piotr Wrzecioniarz – jest absolwentem Wydziału Mechanicznego Politechniki Wrocławskiej. W 1976 obronił pracę doktorską i w 1991 habilitacyjną, a w 1996 został profesorem. Swoją wiedzę i umiejętności doskonalił na wielu zagranicznych uczelniach, między innymi w Cambrigde, Oxfordzie czy na Sorbonie.
Publikował w języku angielskim, niemieckim, rosyjskim. Jego dorobek naukowy to ponad 2430 prac, w tym 10 książek, w języku polskim i angielskim. Jest pomysłodawcą budowy laboratorium Badań Ustrojów i Zespołów Pojazdów, w którym pełnił funkcję kierownika.
    Na Politechnice Wrocławskiej zajmował się m.in. oszczędnością paliw. W ramach znanego „Rajdu o Kropelce” ustanowił w roku 1980 rekord Polski w minimalnym zużyciu paliwa 2,82l/100km. Był to najlepszy wynik w Polsce i jeden z najlepszych na świecie. Wraz z zespołem reprezentował Polskę na Shell Kilometer Marathon fur Serienautos na torze w Hockenheim w roku 1981. Wrocławska szkoła oszczędności paliw była powszechnie znana w kraju i zagranicą. Wypromował ponad 200 dyplomantów, którzy zdobywali liczne nagrody w konkursach ogólnopolskich. Opiekuje się pierwszym międzywydziałowym Kołem Naukowym Pojazdów i Robotów Mobilnych. Koło to liczy ponad 120 studentów, a wśród jegoosiągnięć można wymienić między innymi zbudowanie pierwszego polskiego robota antropomorficznego o nazwie „Profesor Wrocławski” czy pierwszego polskiego pojazdu autonomicznego.
    W roku 1996 utworzył firmę TÜVPOL, która  na terenie całego kraju wdrożyła na Stacjach Kontroli Pojazdów system badań pojazdów zbliżony do funkcjonującego w Niemczech. W roku 2012 za działalność gospodarczą otrzymał tytuł „Złotego Inżyniera”. Na Politechnice Wrocławskiej wielokrotnie otrzymywał nagrody Rektora, Dziekana, Dyrektora Instytutu, Złotą Odznakę Politechniki Wrocławskiej oraz Srebrny Krzyż Zasługi.


***Jakubowi Tyszkiewiczowi

Jakub Tyszkiewicz – dr historii Uniwersytetu Wrocławskiego, współautor pierwszej monografii historycznej poświeconej naszemu regionowi, w której przedstawił lata 1949 -1956 i po 1989 roku.  Wraz z dr Łukaszem Kamińskim opisali okres 1956-2005. Przygotował także obszerne rozdziały w monografiach poświęconych historii i zmianom społecznym, politycznym oraz ekonomicznym, zachodzącym po 1945 roku w kilku miastach i gminach na Dolnym Śląsku np. Sobótki, Środy Śląskiej.
Osobne miejsce w jego badaniach zajmuje najnowsza historia Polkowic. Koordynował i jest współautorem zarysu najnowszych dziejów tego miasta pod tytułem „Polkowice – historia współczesna 1945-2010” i opracowania „Polkowice w mojej pamięci”. Jest także autorem prac o Wrocławiu, w tym znaczącego kalendarium pokazującego dzień po dniu zmiany zachodzące w stolicy Dolnego Śląska w pierwszej dekadzie po wojnie -„Od upadku Festung Breslau do stalinowskiego Wrocławia. Kalendarium 1945-1950” i „W stalinowskim Wrocławiu. Kalendarium 1951-1955”.
Prace dr Tyszkiewicza obejmują także zagadnienia  tworzenia i rozwoju dolnośląskiego środowiska naukowego po 1945 roku. Napisał monografię - „Dzieje Akademii Wychowania Fizycznego” oraz był współredaktorem i współautorem historii „Dzieje Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu”. Jakub Tyszkiewicz kierował także Radą Programową Ośrodka „Pamięć i Przyszłość” we Wrocławiu  w latach 2012-2016 oraz zasiada w Radzie Kuratorów Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu. W 2008 r. zorganizował na University of Massachussetts (USA) międzynarodową konferencję poświęconą dziejom Wrocławia.