Wyjazdowa XXXVIII sesja Sejmiku Województwa Dolnośląskiego

Debata o zrównoważonym rozwoju całego Dolnego Śląska była tematem przewodnim 38. sesji Sejmiku Województwa w zabytkowej Auli im. Arnoszta z Pardubic, która mieści się na terenie Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Kłodzku. W sesji uczestniczyli przedstawiciele samorządów lokalnych z południowej części regionu, a także mieszkańcy Kłodzka.

Radni podjęli uchwałę o przyznaniu tytułu Honorowej Obywatelki Dolnego Śląska CIVI HONORARIO świętej Jadwidze Śląskiej *, patronce naszego regionu. W tym roku obchodzimy 750-lecie ogłoszenia przez papieża Klemensa IV bulli kanonizacyjnej, włączającej księżną Jadwigę w poczet świętych Kościoła katolickiego.

Podjęto uchwałę w sprawie rezolucji Sejmiku Województwa Dolnośląskiego z okazji 300. rocznicy Koronacji Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. **   

Podjęto uchwały przyznające Nagrody Kulturalne SILESIA Sejmiku Województwa Dolnośląskiego dla Muzeum Ceramiki w Bolesławcu, dla  Teresy Bazały i dla Katarzyny Koczan-Kielan. Przyznano złote i srebrne Odznaki Honorowe dla Zasłużonych dla Dolnego Śląska.

Jednym z gości na sesji w Kłodzku był Stanisław Jurcewicz, w II kadencji Przewodniczący Sejmiku, w latach 2005 – 2006.


*Św. Jadwiga Śląska urodziła się w okresie 1174/1178; pochodziła z bawarskiego rodu szlacheckiego, była córką hrabiego na Andechs i księcia Meranu, Bertolda VI, oraz jego małżonki Agnieszki von Groitzsch z rodu Wettynów. W wieku 5 lat oddano ją do klasztoru sióstr benedyktynek, gdzie otrzymała solidne wykształcenie. Pomiędzy rokiem 1186 a 1190 została poślubiona przez księcia Śląska Henryka I zwanego Brodatym. Jadwiga wydała na świat siedmioro dzieci. Jej trzeci syn Henryk II zwany Pobożnym, odziedziczył sukcesję po ojcu i otrzymał tytuł księcia Śląska, Krakowa i Wielkopolski. Zginął na polu bitwy 9 kwietnia 1241 r. w bitwie pod Legnicą, w której Europa powstrzymała pochód Złotej Ordy. W latach 1232 do 1268 była przełożoną klasztoru cysterek w Trzebnicy, który był  fundacją Henryka Brodatego i Jadwigi. Przyjmuje się, że Jadwiga zmarła 14 października 1243 r., we własnym mieszkaniu na terenie fundacji, gdzie mieszkała po śmierci męża. Choć żyła w surowej ascezie nie przyjęła jednak ślubów zakonnych.
Święta Jadwiga Śląska prowadziła działalność dobroczynną, zajmowała się chorymi i wspierała ubogich. Odegrała ogromną rolę przy zakładaniu szpitala Świętego Ducha we Wrocławiu. Był to pierwszy tego typu ośrodek w jej księstwie. Stałą opiekę nad chorymi powierzyła augustianom.
W sposób szczególny poświęciła się innej fundacji — szpitalowi trędowatych kobiet w Środzie Śląskiej. Powstały w roku 1230 szpital został powierzony siostrom szpitalnym.
Angażowała również do swej akcji miłosierdzia obecne na polskiej ziemi rycerskie zakony szpitalne. Między innymi wyprosiła u swego męża nadanie krzyżowcom wielkiej posiadłości w Oleśnicy Małej. Założyła wędrowny szpital, dzięki któremu medycy docierali do najbardziej zagubionych w puszczy miejscowości, udzielając pomocy wszystkim potrzebującym.
Jej inicjatywą było również założenie we Wrocławiu hospicjum, przeznaczonego przede wszystkim dla podróżujących duchownych. Zakładała także kuchnie polowe dla biednych, utrzymywała na swoim dworze trzynaście kalekich osób (ta symboliczna liczba miała przypominać Jezusa i Dwunastu Apostołów), spotkanych podczas objazdu księstwa.
Zaangażowała się również w ożywienie życia religijnego Śląska, sprowadzając do tamtejszych kościołów duchownych z Niemiec. Wspierała też sprowadzanie niemieckich osadników na słabo zaludnione rejony wówczas zachodniej części Śląska, wspierając tym samym rozwój rolnictwa. W swoich posiadłościach obniżała daniny chłopskie i gromadziła zapasy żywności wykorzystane następnie w czasach głodu i powodzi.
Zainicjowana przed wiekami działalność społeczna, kontynuowana jest i dziś w Trzebnicy. Siostry boromeuszki, których klasztor stoi na miejscu dawnego opactwa cysterek, prowadzą Zakład Opiekuńczo-Leczniczy im. św. Jadwigi. W kilku budynkach kompleksu klasztornego znajdują się oddziały szpitalne.

Kult Jadwigi rozpoczął się zaraz po jej śmierci. Po odwiedzinach klasztoru w Trzebnicy w 1260 roku legata papieskiego Anzelma rozpoczął się proces kanonizacyjny, popierany przez papieża Urbana IV, który poznał Jadwigę, jeszcze jako legat w Polsce. 26 marca 1267 roku papież Klemens IV w kościele dominikanów w Viterbo dokonał kanonizacji Jadwigi, którą zaczęto czcić jako patronkę Polski i całego Śląska. Do czasów Jana Pawła II była jedyną kanonizowaną kobietą żyjącą na ziemiach polskich.
Poza Polską i Niemcami, kult świętej istnieje również w Austrii, Czechach oraz na Węgrzech. Uznawana jest za patronkę Polski i całego historycznego Śląska, a także małżeństw i chrześcijańskich rodzin. W XX wieku czczona jest jako patronka pojednania polsko-niemieckiego. Jan Paweł II w 1983 roku we Wrocławiu, powiedział o niej, że jest w dziejach Polski i w dziejach Europy postacią graniczną, która łączy ze sobą dwa narody: niemiecki i polski: "Łączy na przestrzeni wielu wieków historii, która była trudna i bolesna. (...) Wśród wszystkich dziejowych doświadczeń pozostaje przez siedem już stuleci orędowniczką wzajemnego zrozumienia i pojednania".
Tradycja przypisuje księżnej Jadwidze 20 fundacji kościelnych. Ich budową zajmowali się sprowadzeni z Nadrenii budowniczowie i rzeźbiarze. Źródła wymieniają m.in:
•    klasztor cysterek w Trzebnicy (1209),
•    szpital św. Ducha we Wrocławiu (1214),
•    klasztor Augustianów w Nowogrodzie Bobrzańskim (1217),
•    szpital dla trędowatych w Środzie Śląskiej (1230),
•    kilkanaście kościołów parafialnych.

Na 16 października, czyli w Dzień Św. Jadwigi Śląskiej, kiedy w kościele katolickim obchodzone jest liturgiczne wspomnienie św. Jadwigi, Sejmik Województwa uchwalił Święto Województwa Dolnośląskiego. Ustanowienie tej uroczystości w 2009 r. było istotnym krokiem w umacnianiu tożsamości regionalnej mieszkańców Dolnego Śląska, a jego obchody okazją do integracji Dolnoślązaków i  do prezentacji walorów i atutów naszego regionu.

**W Trzechsetną Rocznicę Koronacji Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej, Sejmik Województwa Dolnośląskiego wyraża najgłębszy szacunek dla roli i znaczenia Sanktuarium Jasnogórskiego.
 Jasna Góra, jako duchowa stolica, od wieków wpisuje się w dzieje Narodu Polskiego. Jest miejscem kultu religijnego i jednym z fundamentalnych atrybutów tożsamości narodowej, jest miejscem, które odegrało doniosłą rolę w momentach naszej historii. Jest źródłem głębokich przeżyć religijnych milionowych rzesz pielgrzymów nie tylko z Polski, ale i z całego świata.
Jej wizerunek pozostaje obrazem Ojczyzny dla Polaków na emigracji. Jasnogórska ikona od stuleci ukazuje znaczenie duchowości narodu dla trwałości jego istnienia.